Na wstępie muszę powiedzieć, że różnych klasyfikacji stylów zarządzania jest sporo, a dzisiaj omawiam tylko jedną z nich. Zapewne w niedalekiej przyszłości będę omawiał kolejne koncepcje.
Klasyfikacja omawiana dzisiaj nazywana jest siatką menedżerską lub siatką kierowniczą. Opracowana została przez Roberta Blake’a i Jane Mouton w latach 60-tych, ale jest aktualna nawet dzisiaj. Autorzy koncepcji opisywali style zarządzania przez pryzmat orientacji na produkcję oraz orientacji na ludzi.
Omówmy teraz kolejno wskazane na grafice style menedżerskie.
Oparty jest o autorytet jednostki, to menedżer o wszystkim decyduje, ma ostatnie słowo. Ludzie są traktowani przedmiotowo. Szczególnie często występuje u menedżerów starej daty lub też w służbach, gdzie zastosowanie innego stylu mogłoby wprowadzić więcej złego, niż dobrego.
Zalety: Pozwala na szybkie podjęcie decyzji (szczególnie ważne w sytuacjach kryzysowych), pozwala w pełni kontrolować dany proces.
Wady: Zabija kreatywność i motywację pracowników, szef nie dopuszcza do siebie głosów, które mogłyby wnieść wiele dobrego.
Tutaj decyzje podejmowane są wspólnie – zespołowo. Kierownik słucha pracowników i uwzględnia ich decyzje, dba o relacje i morale zespołu, nie pokazuje jawnie hierarchii.
Zalety: Pracownicy mogą wykazać się kreatywnością i są zmotywowani. Między członkami zespołu budują się pozytywne relacje.
Wady: Długi proces podejmowania decyzji a także rozproszona odpowiedzialność (w końcu decyzje są podejmowane wspólnie). Ciężko też ocenić pracownika indywidualnie.
Menedżer dba zarówno o zespół jak i efekty pracy. Pracownicy są tutaj traktowani partnersko i są decyzyjni. Tak jak w przypadku stylu demokratycznego, i tutaj występuję współodpowiedzialność za efekty.
Zalety: Pracownicy czują się partnerami i są zmotywowani, relacje w zespole są dobre. Jednocześnie efektywność jest wysoka.
Wady: I tutaj mamy do czynienia z długim procesem decyzyjnym, ponadto może powstać chaos w organizacji. Sam menedżer może zostać odebrany jako nadgorliwy.
Kierownik daje zespołowi pracować i nie ingeruje zbytnio. Pracownicy są decyzyjni. Ten styl jednak sprawdza się tylko w przypadku świetnego, eksperckiego zespołu.
Zalety: Jeżeli zespół jest odpowiedni to można spodziewać się dobrych efektów i wysokiej motywacji.
Wady: Jeżeli zespół nie jest odpowiedni to powstanie chaos, zadania nie będą egzekwowane i prawdopodobnie obniży się motywacja.
Prawda jest taka, że żaden z powyższych stylów menedżerskich nie jest najlepszy ani najgorszy. Wiele osób po opisie może sądzić, że podejście autokratyczne będzie złe, ale trudno wyobrazić sobie np. policję, gdzie decyzje będą podejmowane demokratycznie. Pod koniec dnia menedżer musi być skuteczny.
Finalnie dochodzimy więc do przywództwa sytuacyjnego. Dobry menedżer potrafi zarządzać wedle prawideł każdego ze stylów i wybierać odpowiedni – w zależności od potrzeby, sytuacji, danego zespołu czy danego pracownika.
PS. Ważne tutaj będzie również omówienie dwóch innych tematów – etapów rozwoju pracownika (Ken Blanchard) oraz modelu zarządzania przez zadanie, cele i wizję. Pierwszy temat linkuję, o drugim niedługo napiszę.
Nie tylko Elon Musk czy Jeff Bezos rozdają karty. Prawdziwe imperia często budowane są w cieniu – przez rodziny, które majątki liczą w setkach miliardów dolarów i realnie wpływają…
Teoria „martwego internetu” głosi, że treści (w tym blogi, artykuły czy wpisy w mediach społecznościowych) będą pisane głównie przez sztuczną inteligencję. Czy tak faktycznie będzie? Moim zdaniem nie do…
Tym razem skupiłem się na tym, jak używać sztucznej inteligencji na co dzień – nie w biznesie, a jako pomoc prywatnym życiu. Dodatkowo napisałem o tym, dlaczego plany noworoczne…
7 kroków do poprawy jakości życia brzmi zbyt… prosto. Jednak czasami naprawdę niewiele trzeba do zmiany. Przeczytaj wpis, który przygotowałem na Światowy Dzień Wellness. Tak, to prawda –…