Na wstępie muszę powiedzieć, że różnych klasyfikacji stylów zarządzania jest sporo, a dzisiaj omawiam tylko jedną z nich. Zapewne w niedalekiej przyszłości będę omawiał kolejne koncepcje.
Klasyfikacja omawiana dzisiaj nazywana jest siatką menedżerską lub siatką kierowniczą. Opracowana została przez Roberta Blake’a i Jane Mouton w latach 60-tych, ale jest aktualna nawet dzisiaj. Autorzy koncepcji opisywali style zarządzania przez pryzmat orientacji na produkcję oraz orientacji na ludzi.
Omówmy teraz kolejno wskazane na grafice style menedżerskie.
Oparty jest o autorytet jednostki, to menedżer o wszystkim decyduje, ma ostatnie słowo. Ludzie są traktowani przedmiotowo. Szczególnie często występuje u menedżerów starej daty lub też w służbach, gdzie zastosowanie innego stylu mogłoby wprowadzić więcej złego, niż dobrego.
Zalety: Pozwala na szybkie podjęcie decyzji (szczególnie ważne w sytuacjach kryzysowych), pozwala w pełni kontrolować dany proces.
Wady: Zabija kreatywność i motywację pracowników, szef nie dopuszcza do siebie głosów, które mogłyby wnieść wiele dobrego.
Tutaj decyzje podejmowane są wspólnie – zespołowo. Kierownik słucha pracowników i uwzględnia ich decyzje, dba o relacje i morale zespołu, nie pokazuje jawnie hierarchii.
Zalety: Pracownicy mogą wykazać się kreatywnością i są zmotywowani. Między członkami zespołu budują się pozytywne relacje.
Wady: Długi proces podejmowania decyzji a także rozproszona odpowiedzialność (w końcu decyzje są podejmowane wspólnie). Ciężko też ocenić pracownika indywidualnie.
Menedżer dba zarówno o zespół jak i efekty pracy. Pracownicy są tutaj traktowani partnersko i są decyzyjni. Tak jak w przypadku stylu demokratycznego, i tutaj występuję współodpowiedzialność za efekty.
Zalety: Pracownicy czują się partnerami i są zmotywowani, relacje w zespole są dobre. Jednocześnie efektywność jest wysoka.
Wady: I tutaj mamy do czynienia z długim procesem decyzyjnym, ponadto może powstać chaos w organizacji. Sam menedżer może zostać odebrany jako nadgorliwy.
Kierownik daje zespołowi pracować i nie ingeruje zbytnio. Pracownicy są decyzyjni. Ten styl jednak sprawdza się tylko w przypadku świetnego, eksperckiego zespołu.
Zalety: Jeżeli zespół jest odpowiedni to można spodziewać się dobrych efektów i wysokiej motywacji.
Wady: Jeżeli zespół nie jest odpowiedni to powstanie chaos, zadania nie będą egzekwowane i prawdopodobnie obniży się motywacja.
Prawda jest taka, że żaden z powyższych stylów menedżerskich nie jest najlepszy ani najgorszy. Wiele osób po opisie może sądzić, że podejście autokratyczne będzie złe, ale trudno wyobrazić sobie np. policję, gdzie decyzje będą podejmowane demokratycznie. Pod koniec dnia menedżer musi być skuteczny.
Finalnie dochodzimy więc do przywództwa sytuacyjnego. Dobry menedżer potrafi zarządzać wedle prawideł każdego ze stylów i wybierać odpowiedni – w zależności od potrzeby, sytuacji, danego zespołu czy danego pracownika.
PS. Ważne tutaj będzie omówienie etapów rozwoju pracownika oraz model zarządzania przez zadanie, cele i wizję. O tym niedługo. Stay tuned 😉
Quit quitting już jest zjawiskiem znanym, opisanym w prasie biznesowej setki razy. Teraz jednak pora omówić czym jest głośne odejście, które spędza sen z powiek wielu menedżerom. Ciche…
7 kroków do poprawy jakości życia brzmi zbyt… prosto. Jednak czasami naprawdę niewiele trzeba do zmiany. Przeczytaj wpis, który przygotowałem na Światowy Dzień Wellness. Tak, to prawda –…
Zapewne zauważyłeś, że wiele bogatych ludzi wcale nie wygląda na bogatych. Z kolei atrakcyjne aktorki często mają zdjęcia w powyciąganych dresach. Czy oni nie dbają i wizerunek? Dowiedz się,…
Dzisiejszy wpis na blogu będzie kontrowersyjny. Jednak może podziałać jak zimny prysznic. Niezbyt przyjemny, ale potrzebny. Można powiedzieć, że interesowałem się propagandą sukcesu „zanim to było modne”. Czytałem…